खरतर कविता स्वतःच कराविशी वाटली, पण पावसाळी कामांच्या गर्दीत राहुनच गेलं. तशी मी आठवीत असताना केली होती एक.. तिच्यासाठी स्पर्धादेखील जिंकलो होतो. पण आता ती कुठे असेल कोणास ठाउक.. माझी प्रिय पहिली कविता ;-)
अजून श्रावण सुरू झाला नसला तरीही हजेरी लावलेल्या इंद्रधनूस पाहून श्रावणमास आठवली. बालकवींची ही कविता मला आधीपासूनच आवडते, पण पूर्ण कविता आज पहिल्यांदाच एका संकेेतस्थळावर सापडली म्हणून वाचता आली.. तशी ती आईला पूर्ण पाठ आहे.. तरीही संग्रही ठेवतो.
श्रावणमास
श्रावणमासी हर्ष मानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे;
क्षणांत येते सरसर शिरवे क्षणात फिरुनी ऊन पडे.
वरती बघता इंद्रधनूचा गोफ दुहेरी विणलासे,
मंगल तोरण काय बांधिले नभोमंडपी कुणि भासे !
झालासा सूर्यास्त वाटतो सांज अहाहा! ती उघडे
तरुशिखरांवर, उंच घरांवर पिवळेपिवळे ऊन पडे
उठती वरती जलदांवरती अनंत संध्याराग पहा;
सर्व नभावर होय रेखिले सुंदरेतेचे रूप महा.
बलाकमाला उडता भासे कल्पसुमांची माळचि ते,
उतरुनि येती अवनीवरती ग्रहगोलचि की एकमते
फडफड करुनी भिजले अपुले पंख पांखरे सावरिती
सुंदर हरिणी हिरव्या कुरणी निजबाळांसह बागडती
खिल्लारेही चरती रानी, गोपहि गाणी गात फिरे.
मंजुळ पावा गाय तयाचा श्रावणमहिमा एकसुरे
सुवर्णचम्पक फुलला, विपिनी रम्य केवडा दरवळला;
पारिजातही बघता भामारोष मनीचा मावळला!
सुंदर परडी घेउनि हाती पुरोपकंठी शुद्धमती
सुंदर बाला या फुलमाला रम्य फुले-पत्री खुडती,
देवदर्शना निघती ललना, हर्ष माइना हृदयांत,
वदनी त्यांच्या वाचुनि घ्यावे श्रावण महिन्याचे गीत!
..बालकवी.
