मी भाग्यवंत...

कधी कधी दुसऱ्याचे बोलसुद्धा स्वतःचेच वाटतात... अशीच एक मनाला भिडलेली.. forward होऊन आलेली.. एक कविता..

मी भाग्यवंत...

संध्यादेखील करतो मी, दारूसुद्धा पितो मी,
पुरणपोळी चापतो मी, तंगडीदेखील तोडतो मी

हिंदी सिनेमे पाहतो मी, विंग्रजीसुद्धा झाडतो मी,
'दादांना' मात्र तोड नाही, एवढेच फक्त मानतो मी

शिव्यादेखील देतो मी, कवितादेखील करतो मी,
कधी कुणालाही हरवतो मी, कधी जिंकता जिंकता हरतो मी

आध्यात्मावर बोलतो मी, फ्लर्टिंगसुद्धा करतो मी,
'मी मी' करतो मी, कधी 'selfless' देखील होतो मी

प्रेम करत नाही कुणी, म्हणून 'डिप्रेस' देखील होतो मी,
स्वतःलाच समजावतो मग, "नाही रे, त्यांच्याच नशिबात नाही मी!"

कधी देवाशी बोलतो मी, कधी मौनाला धरतो मी
जिवलग एखादा चुकलाच तर, लेक्चरसुद्धा झाडतो मी

सगळ्या जगाचे प्रश्न सोडवायला, असतो नेहमीच उत्सुक मी
स्वतःचे प्रश्न सोयीने मात्र, अनुत्तरीतच ठेवतो मी

"आपलं आयुष्य वेगळं, आपली दुखः वेगळी.."
नेहमी स्वतःच्याच कक्षेत फिरतो मी...
सभोवती मात्र जेव्हा असहाय्य दीन पाहतो मी,
खरंच, स्वतःला खूप भाग्यवंत समजतो मी.

थोडा टाइमपास :)

प्रेमास माझ्या तू 'मैत्री' मानलंस
मैत्रीस तुझ्या मी 'प्रेम' !
गैरसमजांच्या टक्करीमध्ये
तडकली मनाची 'फ्रेम' !!

चारोळी कडून आणखी काय अपेक्षा ठेवताय? टाइमपास आहे हा :)

माँ तुझे सलाम..

स्वातंत्र्यदिनाच्या पूर्वसंध्येवर आपल्या स्वातंत्र्याचा थोडा उपभोग घेत बहुतांश मराठी असलेल्या या ब्लॉगवर थोडे राष्ट्रभाषेत लिहितो.

और अब ज्यादा कुछ ना कहते हुए इस स्वतंत्रतादिन के अवसर पर अपनी तरफसे कुछ शब्दपुष्प अर्पण करता हूँ।


इस मिट्टीसे जन्म हुआ, हम इसकी संतान है।
भारतमाता नाम है तेरा, तुझपे जान कुर्बान है।।धृ।।

खून से सिंची मिट्टी अपनी,
प्यार जहाँ को देती है।
खिलखिलाती है ये नदिया,
जीवन बहकर लाती हैं।

इरादे सबसे उँचे रखना,
हिमालय हमसे कहता है।
चरणों को माँ के छूना,
यह दर्या हमें सिखाता है।

पर्बत, नदिया या फिर दर्या, सब अपनीही शान है।
भारतमाता नाम है तेरा, तुझपे जान कुर्बान है।।१।।

मंदिर-मस्जिद क्यों बाँटे,
क्यों दिल के भी बटवारे हुए?
हरा-केसरी साथ रहे सब,
प्रगति का ही चक्र चले।

खून शहिदों का है दिखाता,
सच्चाई की सफेदी भी।
सलाम तिरंगे को करती है,
हरियाली आझादी भी।

शान तिरंगे की है रखनी, यह अपना ईमान है।
भारतमाता नाम है तेरा, तुझपे जान कुर्बान है।।२।।

अबसे नया इतिहास बनाए,
भारत की कहानी में।
दुनिया को जन्नत दिखलाए,
हिंदोस्ताँ की जवानी में।

प्रेम, अहिंसा दिखलाए हम,
शांति-ज्ञान प्रसार करे,
दुश्मन को भी सिखाए हम,
मानवतासे विचार करे।

तुझको दुनिया सलाम करे, तूही मेरा अरमान है।
भारतमाता नाम है तेरा, तुझपे जान कुर्बान है।।३।।

।। वन्दे मातरम् ।।

..राहुल.

सागरी-सांज

या कवितेत, गीत म्हटलं अधिक योग्य वाटेल, ...तर या गीतात सर्वाधिक योगदान कुणाचं असेल तर ते म्हणजे 'सागर विहार ' या माझ्या नेहमीच्या 'सी शोर' चे. नाहीतर एरवी मी कुणाला 'सखी' म्हणावं इतकं मला कुणी आवडणं आणि मुळात मी कुणाला सागरी किनाऱ्यावर भेटण्याइतपत आवडणं म्हणजे पाहिले नसतानाही मागच्या किंवा पुढच्या एखाद्या जन्मावर विश्वास ठेवण्यासारखं. तेव्हा या माझ्या अंधश्रद्धांना दूर ठेवून फक्त हे गीत तेवढे एन्जॉय करा. मी कॉलेजात दवडलेल्या काही क्षणांचे हे फळ. आणि हो तुम्हालाही वेळ वायाच घालवायचा असेल तर एखादी टिप्पणी वा कमेंट काय म्हणतात.. तेपण मारून टाका.


साद देती सखे गं या सागरी लहरी
येशील सांजवेळी या सागरी किनारी ।।धृ।।

येती किती तरी गं या सागरा उभारे
केस कुरवाळताना उठती किती शहारे
बोल छपवू नको गं ओठांच्या तिजोरी ।।
......येशील सांजवेळी

क्षितिजावरी अभाळ धरेवरी झुकले
प्रेम या सागराचे किनारी धडकले
भेटीस साक्ष देईल चांदणे रुपेरी ।।
......येशील सांजवेळी

रेंगाळला इथे गं हा रेशमी समीर
जात्या क्षणासवे होतोय जीव अधीर
आहे तुझ्याचसाठी हा श्वासही अखेरी ।।
......येशील सांजवेळी

..राहुल.

प्रकाशधारा

जेमतेम ४ वर्षांपूर्वी सुचलेली ही कविता. कदाचित तेव्हा मी इंजिनिअरिंगच्या पहिल्या-दुसऱ्या वर्षात असेल.

प्रकाशधारा


चला वर्षवू प्रकाशधारा, तिमिरांच्या जगती।
चला फैलवू स्नेहसुगंधा, दुरितांच्या जगती।।

याच दलदलीतुनी उगवतील
पंकज ज्ञानाचे
याच गलबलीतुनी झेपवतिल
पक्षी स्वातंत्र्याचे

समतल, उज्वल, उदात्त धेय्य तव
पर्वतही झुकती ।।१।।
चला वर्षवू...

कोटि-कोटि कर किरणांसम तव
अवगत प्रज्ञाने
उजळुनी टाकी सुवर्णापरी
उजाड उद्याने

आकांक्षेने आज उद्याची
इतिहासे घडती ।।२।।
चला वर्षवू...

आज जागवू धम्मसविता
विश्वबंधुतेने
आज जोडुया मने मनांशी
मातीच्या धाग्याने

अवखळ वाटा मार्ग सोडिती
मानवा पुढती ।।३।।
चला वर्षवू...

..राहुल.

श्रावणमास

बरेच दिवस झालेत आता पाऊस सुरू होऊन. पण मी जीच्या शोधात आहे अशी पावसाळी कविता अजून सापडली नाही.
खरतर कविता स्वतःच कराविशी वाटली, पण पावसाळी कामांच्या गर्दीत राहुनच गेलं. तशी मी आठवीत असताना केली होती एक.. तिच्यासाठी स्पर्धादेखील जिंकलो होतो. पण आता ती कुठे असेल कोणास ठाउक.. माझी प्रिय पहिली कविता ;-)
अजून श्रावण सुरू झाला नसला तरीही हजेरी लावलेल्या इंद्रधनूस पाहून श्रावणमास आठवली. बालकवींची ही कविता मला आधीपासूनच आवडते, पण पूर्ण कविता आज पहिल्यांदाच एका संकेेतस्थळावर सापडली म्हणून वाचता आली.. तशी ती आईला पूर्ण पाठ आहे.. तरीही संग्रही ठेवतो.

श्रावणमास

श्रावणमासी हर्ष मानसी हिरवळ दाटे चोहिकडे;
क्षणांत येते सरसर शिरवे क्षणात फिरुनी ऊन पडे.

वरती बघता इंद्रधनूचा गोफ दुहेरी विणलासे,
मंगल तोरण काय बांधिले नभोमंडपी कुणि भासे !

झालासा सूर्यास्त वाटतो सांज अहाहा! ती उघडे
तरुशिखरांवर, उंच घरांवर पिवळेपिवळे ऊन पडे

उठती वरती जलदांवरती अनंत संध्याराग पहा;
सर्व नभावर होय रेखिले सुंदरेतेचे रूप महा.

बलाकमाला उडता भासे कल्पसुमांची माळचि ते,
उतरुनि येती अवनीवरती ग्रहगोलचि की एकमते

फडफड करुनी भिजले अपुले पंख पांखरे सावरिती
सुंदर हरिणी हिरव्या कुरणी निजबाळांसह बागडती

खिल्लारेही चरती रानी, गोपहि गाणी गात फिरे.
मंजुळ पावा गाय तयाचा श्रावणमहिमा एकसुरे

सुवर्णचम्पक फुलला, विपिनी रम्य केवडा दरवळला;
पारिजातही बघता भामारोष मनीचा मावळला!

सुंदर परडी घेउनि हाती पुरोपकंठी शुद्धमती
सुंदर बाला या फुलमाला रम्य फुले-पत्री खुडती,

देवदर्शना निघती ललना, हर्ष माइना हृदयांत,
वदनी त्यांच्या वाचुनि घ्यावे श्रावण महिन्याचे गीत!

..बालकवी.

न पाहिलेला मित्र

कधीकधी उगीचच कुणाचीतरी कमरता जाणवते.
त्या नसलेल्या, न भेटलेल्या किंवा कदाचित भेटून दूर गेलेल्या
माझ्या मित्रासाठी या चार ओळी..

असा कोण हा मित्र माझा,
ज्याची हुरहुर लागलीय क्षणोक्षण
न पाहिलेला स्वप्नसखा
त्याचा विरह भोगतोय मनोमन.

..राहुल.

चिंब भिजलेली रात्र

चिंब भिजलेली एक रात्र
अजुनही निजली नाही
तुझ्या आठवणींची एक सर
अजूनही सरली नाही

किती वारे आले अन् गेले कितीतरी
तुझ्या श्वासाने दरवळलेली एक झुळुक
अजूनही विरली नाही

शिंपडू देत मनसोक्त आज मला
माझीच आसवे
तुझ्या विरहाची अग्नी
अजूनही शमली नाही

..राहुल.

काम

Sometime back today, these words just slept out of my tounge:

काम तो बेहती नदीसा होता है,
खत्म भी हो तो सागरसा होता है

..राहुल.

न सुचलेली कविता

खूप प्रयत्न करून पाहिला,
पण कविता काही सुचली नाही.
तत्वांची असो वा सत्वांची,
शब्दांची सीमा अजूनही रूचली नाही.

..राहुल.